Αυτό όμως που κάνει το gameplay του παιχνιδιού ξεχωριστό, είναι οι εύκολοι μηχανισμοί του. Κάποιος με μηδαμινή πείρα στα fighting δεν χρειάζεται πολύ για να καταλάβει πως δουλεύει, αφού οι ειδικές επιθέσεις, τα tags και τα διάφορα είδη χτυπημάτων, απαιτούν σε όλους τους ίδιους συνδυασμούς πλήκτρων. Η μόνη διαφορά είναι πως κάποιοι συμπεριφέρονται διαφορετικά, αλλά η κεντρική ιδέα είναι παρόμοια.

Ωστόσο, όσο πιο εύκολο είναι ένα παιχνίδι fighting, τόσο πιο πολύπλοκα μπορούν να γίνουν τα combos του. Χωρίς να αποτελεί εξαίρεση το DBF, δίνει τη δυνατότητα στους παίκτες να πλέξουν τα δικά τους combos, συνδυάζοντας ειδικές επιθέσεις, tags και κλείνοντας με ένα meteor move. Εδώ είναι που εντάσσονται τα γρήγορα inputs, τα combo cancels και το μέτρημα των frames που χρειάζεται κάθε fighting παιχνίδι που σέβεται τον εαυτό του.

Το πλούσιο single player κομμάτι του παιχνιδιού ετοιμάζει τους παίκτες για όλα τα παραπάνω, αφού το arcade, το story και τα combo challenges είναι αρκετά ξεχωριστά σε σχέση με άλλα fighting. Ξεκινώντας με το τελευταίο, δηλαδή τα combo challenges, για ακόμα μια φορά βλέπουμε πόσο εύκολο είναι να πραγματοποιήσει κάποιος ένα combo. Αυτά με τη σειρά τους μπορεί να μην αποτελούν κάτι το πολύ περίπλοκο, αφού δεν συνδυάζουν καν tags, αλλά είναι ο καλύτερος τρόπος για να δείτε τι έχει να δώσει ο κάθε χαρακτήρας και που μπορούν να καταλήξουν οι διάφορες τεχνικές του.

Με τη σειρά του το arcade δεν έχει την τυπική δυσκολία που θα περίμενε κανείς. Επιλέγοντας ένα από τα τρία modes μπαίνετε στη διαδικασία να πάρετε μέρος σε τρεις έως και εφτά μάχες, ξεκλειδώνοντας το αντίστοιχο hard mode για το καθένα, που δεν είναι απλά πιο δύσκολα, αλλά έχει μια άλλη ιδιοτροπία. Κάθε φορά που κερδίζετε μια μάχη, η επόμενη δυσκολεύει με βάση την επίδοσή σας, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα το AI στην πορεία να γίνεται εξωφρενικά ζόρικο.

Κλείνοντας με το single player, το story είναι πιο πλούσιο από κάθε άλλο αυτής της γενιάς (με εξαίρεση τα άλλα παιχνίδια της Arc Systems). Χωρίς να υπάρχουν μεγάλοι περιορισμοί στην επιλογή χαρακτήρα, το story mode έχει ένα πιο rpg ύφος, όπου το επίπεδο και κάποια αντικείμενα παίζουν αρκετά σημαντικό ρόλο. Το καλύτερο όμως στοιχείο του παιχνιδιού, δηλαδή πως είναι γεμάτο μάχες, που χωρίς να προσφέρουν κάτι στην ιστορία και δίνουν καλύτερη ροή, είναι και το αδύνατο σημείο του τίτλου, αφού παίρνουν το ρόλο του filler.

Έτσι φτάνουμε στο σημαντικότερο κομμάτι του τίτλου, δηλαδή το multiplayer. Η σύνδεση με άλλους παίκτες όχι απλά είναι άριστη, αλλά αναγράφεται στο πάνω μέρος της οθόνης το input delay. Με μια καλή σύνδεση μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 2 frames, κάτι άριστο για ένα τέτοιο παιχνίδι, αφού και το παραμικρό έχει σημασία. Το μόνο αρνητικό που μπορούμε να βρούμε είναι τα χαοτικά lobby, που παρότι δεν είναι δύσκολα στη χρήση χάρης των shortcuts, είναι λίγο περίεργα αφού υπάρχουν δύο ειδών ranked match και ένα που παίρνει το ρόλο του casual, κάτι που δεν έχει και μεγάλο νόημα.

Judge Grimm

Από την πρώτη κιόλας στιγμή το Dragon Ball FighterZ φαινόταν πως έρχεται να σώσει το genre των tag fighting μετά την πλήρη αποτυχία του MvCI. Η Arc Systems παρέδωσε ένα άψογο τίτλο σε όλους του τομείς, που είναι προσβάσιμος ακόμα και από τους πιο αρχάριους παίκτες. Μετά από αρκετές ώρες κατάφερα να τελειώσω το χορταστικό story, ξεκλείδωσα τους Blue Goku και Vegeta, που θέλουν αρκετό χρόνο για να βγουν με in-game χρήματα και πέρασα όλα τα challenges. Το τελευταίο από μόνο του δηλώνει πως μιλάμε για ένα fighting παιχνίδι, που μπορεί να παίξει ο καθένας και να μάθει χωρίς να χρειαστεί να αφιερώσει ατελείωτες ώρες.