Oninaki | Review

Daemons

Ο θάνατος και η μετά θάνατον ζωή είναι ένα τεράστιο κομμάτι πολλών πολιτισμών και θρησκειών, αρκετοί εκ των οποίων πιστεύουν ακόμη ότι μια ψυχή μετενσαρκώνεται σε ένα νέο σώμα μετά το θάνατο του παλιού. Αυτή η έννοια δεν είναι ξένη προς τη μυθοπλασία, αφού χρησιμοποιείται σε πολλές ιστορίες για την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας.

Οι developer της Square Enix έχουν αναπτύξει μια φήμη για την κατασκευή παιχνιδιών που βασίζονται αποκλειστικά στον παράγοντα νοσταλγίας, επαναχρησιμοποίησης μηχανικών και τεχνικών παρουσίασης από κλασικά 16-bit όπως το Chrono Trigger. Σαφώς και είναι ενήμεροι για αυτό, καθώς η πρόσφατη κυκλοφορία τους είναι μια συνειδητή προσπάθεια να αποδείξουν το αντίθετο με ένα παιχνίδι που προσπαθεί να διερευνήσει άκρως σοβαρά θέματα με ένα action RPG σε πραγματικό χρόνο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μερικές καταπληκτικές ιδέες που δυστυχώς ποτέ δεν δένουν πραγματικά όπως έπρεπε.

Στον κόσμο του Oninaki, ο θάνατος εξομαλύνεται λόγω της επιβεβαιωμένης ύπαρξης της μετά θάνατον ζωής και της μετενσάρκωσης. Μια ομάδα, που ονομάζεται Veil Watch έχουν καθήκον τους να καθοδηγούν τους Lost – ψυχές νεκρών που δεν μπορούν να προχωρήσουν – να μετενσάρξουν, επίσης καθήκον τους είναι να επιβάλουν και τους νόμους του κόσμου. Ανάμεσα στους Veil Watch είναι ο Kagachi, ένας Watcher που έχει γίνει κρύος και απαθής, λόγω του θανάτου των γονέων του ως μικρού παιδιού.

Εν ώρα υπηρεσίας, συναντά ένα κορίτσι/φάντασμα, που πάσχει από αμνησία και ονομάζεται Linne. Την οποία και σώζει από μια μυστηριώδη οντότητα γνωστή ως Night Devil, ο οποίος λέγεται ότι έχει διαπράξει μαζική δολοφονία κάποτε στο παρελθόν. Κάνει μια υπόσχεση στη Linne, να σκοτώσει τον Night Devil και αυτό τον στέλνει σε ένα μονοπάτι που θα τον οδηγήσει να ανακαλύψει τις πραγματικές σχέσεις του με την Linne άλλα και με τον Night Devil.

Το Oninaki ξεκαθαρίζει νωρίς ότι σκοπεύει να αγγίξει βαριά θέματα όπως ο θάνατος, η δολοφονία και η αυτοκτονία και το παιχνίδι έχει έναν συνεχή πένθιμο τόνο εξ ολοκλήρου. Ενώ αυτό είναι ωραίο και καλό, ο τρόπος με τον οποίο το παιχνίδι καταλήγει να λέει την ιστορία του, καταλήγει να είναι ένα από τα μεγαλύτερά του λάθη. Είναι υπερβολικά εξαρτώμενο από τη χρήση υποβοηθούμενης αυτοκτονίας και δολοφονίας ως σημεία αναφοράς στις πρώτες ώρες χωρίς να αφήνει τον παίκτη προσαρμοστεί στο περιβάλλον. Η αφήγηση χαρακτιρίζεται συγκλονιστηκά από έλλειψη χάριτος στο πώς χειρίζεται το θέμα, προσπαθώντας να δημιουργήσει συναισθήματα που ποτέ δεν νιώθουν «κερδισμένα».

Η βασική ιστορία που περιστρέφεται γύρω από το μυστήριο της Linne και του Night Devil αργεί πάρα πολύ μέχρι να ξεκινήσει σωστά. Με αρκετές απ τις πρώτες ώρες του παιχνιδιού να αποτελούνται από ακολουθίες γεγονότων που προσπαθούν να μας συστήσουν στον κόσμο του παιχνιδιού, χωρίς όμως να προσθέτουν κάτι στην ιστορία με κάποιο ουσιαστικό τρόπο. Δεν βοηθούν επίσης και οι προσπάθειες του παιχνιδιού για την δημιουργία σχέσης μεταξύ Kagachi και Linne οι οποίες πέφτουν στο κενό, αφού οι δύο χαρακτήρες είναι μονότονοι και στερούνται σε ιδιαιτερότητα ή βάθος. Ενώ υπάρχει μια σειρά από δευτερεύον χαρακτήρες σε όλο το παιχνίδι, είναι τελικά ελλιπής ως χαρακτήρες και ως επί το πλείστον δεν συνεισφέρουν τίποτα σημαντικό για την ιστορία. Και αυτό το κάτι που τους λείπει μεγεθύνεται από την τάση του παιχνιδιού να τους σκοτώνει χωρίς πρώτα να δώσει στους παίκτες κάποιο λόγο ώστε να δεθούν συναισθηματικά μαζί τους. Όταν μπαίνουμε στο ζουμί τα πάνω/κάτω και οι εκπλήξεις της ιστορίας νιώθουν ανούσια εξ αίτιας της έλλειψης της απαραίτητης συναισθηματικης επένδυσης, με ένα πλαδαρό τέλος που αφήνει μια κακή επίγευση.

Στην επιφάνεια, το Oninaki είναι ένα τυπικό hack n’ slash action RPG, όπου ο παίκτης «κόβει» το δρόμο του μέσα από κύματα εχθρών. Το στοιχείο που ξεχωρίζει είναι οι Daemon, οι οποίοι είναι χαμένες ψυχές που δρουν ως όπλα που παρέχουν διαφορετικές ικανότητες και μεθόδους μάχης. Ενώ μόνο ένας Daemon είναι διαθέσιμος στην αρχή του παιχνιδιού, πολλοί περισσότεροι αποκτούνται αργότερα. Όσο αυτοί οι Daemon χρησιμοποιούνται στην μάχη, κερδίζουν skill stones που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αναβάθμιση των skill tree τους καθώς και για να τους βοηθήσουν να ανακτήσουν τις χαμένες αναμνήσεις τους, οι οποίες απεικονίζονται σε σκηνές μονόλογης αφήγησης.Αυτό παρέχει κίνητρο για να τoυς χρησιμοποιήσετε όλους στη μάχη , ή τουλάχιστον αυτό φαίνεται να είναι αυτό που οι προγραμματιστές θέλησαν να πετύχουν καθώς διάφορα ζητήματα σχεδιασμού καταλήγουν να εμποδίζουν τις δυνατότητες αυτών των συστημάτων.

Τεράστια τμήματα του παιχνιδιού έχουν τον παίκτη να διασχίζει μεγάλους, στριφογυριστους χώρους με αδιάφορο σχεδιασμό. Η έλλειψη ποικιλίας σε εχθρούς και η γενική ανοχή σε damage από πολλά τέρατα κάνουν το battle να αισθάνεται μονότονο μετά από λίγο, ειδικά όταν χρησιμοποιούμε έναν καινούριο Daemon που έχει μόνο μία ειδική επίθεση. Οι περισσότεροι Daemon γίνονται χρήσιμοι μόνο αφού κερδίσουν αρκετά από τα skill stones τους για να μάθουν άλλες ειδικές επιθέσεις. Αυτό αποθαρρύνει τον πειραματισμό καθώς γίνεται πιο βολικό να ασχοληθεί με συγκεκριμένους Daemon, ειδικά αφού μόνο τέσσερις μπορούν να εξοπλίζονται κάθε φορά. Τα boss fights, αν και συχνά μια αξιοπρεπή πρόκληση, είναι συνήθως ένα συνεχές, βαρετό chip-damage challenge μέχρι ο παίκτης να καταφέρει να κάνει «awakening» με έναν από τους Daemon του και να κάνει επιτελούς ζημιά.

Εκτός του battle system, ο Kagachi θα μεταφέρεται ανάμεσα στο ζωντανό κόσμο και το Beyond the Veil, όπου θα συναντά περιστασιακά φαντάσματα που θα πρέπει να βοηθήσει να επιστρέψουν στην πορεία τους για να επανέλθουν στον κύκλο της μετενσάρκωσης. Αυτές οι εξτρά αποστολές περιλαμβάνουν είτε τη μετάβαση σε ένα συγκεκριμένο μέρος όπου θέλουν να πάνε είτε το φάντασμα να μετατραπεί σε ένα Fallen που πρέπει να νικηθεί. Δυστυχώς, αυτές οι αποστολές δεν έχουν καμία ποικιλία και ο μόνος λόγος για να τις κάνεις είναι για να αποκτήσεις Null Stones, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αναβάθμιση οποιουδήποτε από τους Daemon, σε αντίθεση με τα ειδικά ανά Daemon, skill stones.

Στο Veil, οι παίκτες θα πρέπει να προσέξουν τα τυφλά σημεία – τμήματα μιας περιοχής που καλύπτονται από πλήρες σκοτάδι – καθώς ο Kagachi δεν μπορεί να δει ή να μαχηθεί σε αυτά και το δεχτείς επίθεση σε αυτά, οδηγεί σε άμεσο θάνατο. Για να απαλλαγούμε από αυτά τα τυφλά σημεία, τα τέρατα γνωστά ως Sight Stealers πρέπει να νικηθούν στον ζωντανό κόσμο. Η απαλλαγή από τα τυφλά σημεία είναι επωφελής για τον παίκτη, καθώς το Beyond the Veil θα τους βοηθήσει να μαζέψουν αρκετά healing items και αντικείμενα από chest που βρίσκονται μόνο στο Veil. Η εναλλαγή μεταξύ αυτών των δύο κόσμων είναι μια ακόμη υπέροχη ιδέα που το παιχνίδι δεν κάνει τίποτα ενδιαφέρον μαζί της και καταλήγει να είναι πιο πολύ αγγαρεία για να κάνει το παιχνίδι πιο μεγάλο καθώς ο παίκτης θα χρειαστεί να ξεσκονίσει κάθε περιοχή και στους δύο κόσμους αν σκοπεύει να βρει όλα όσα έχει να προσφέρει το παιχνίδι.

Από την άνετη επαναχρησιμοποίηση των μοντέλων των χαρακτήρων και των εχθρών, σε ένα αδιάφορο σχεδιασμό dungeon που πραγματικά καταντά να είναι γελοίος μέχρι το τέλος, το Oninaki μοιάζει με ένα παιχνίδι που φτιάχτηκε με σφιχτό προϋπολογισμό. Δεν είναι ένα άσχημο παιχνίδι με κανένα τρόπο, με ισχυρό σχεδιασμό, ειδικά στα χρώματα και σε μερικά από τα περιβάλλοντα, ειδικά μέσα στο Veil, το οποίο καταφέρνει να εκπέμψει μια απόκοσμο κλήμα που ξεχωρίζει από τον πιο εγκρατή ζωντανό κόσμο. Ο σχεδιασμός ήχου κάνει όμως όλη τη δουλειά! Με το παιχνίδι να παίζει με την έλλειψη ήχου εκτός από τα βήματα του Kagachi και τους θορύβους του περιβάλλοντος και τη μουσική να μπαίνει σε ορισμένες περιπτώσεις της ιστορίας και στα battle, με κομμάτια τα οποία γενικά είναι αξιοπρεπέστατα αν και λίγο εύκολο να ξεχαστούν.

Βαθμολογία: 5/10