NieR: Automata | Review

Η όχι και τόσο διάσημη σειρά Nier απέκτησε νέο sequel και επιστρέφει δυνατότερη από ποτέ

Το Nier είναι ένα παιχνίδι που λίγοι θυμούνται από την εποχή κονσολών έβδομης γενιάς. Γνωστό και ως Nier: Gestalt στην Ιαπωνία, αποτελούσε μια έκδοση με διαφορές κατάλληλες για το δυτικό κοινό, σε αντίθεση με το Nier: Replicant, που κυκλοφόρησε αποκλειστικά στην Ιαπωνία. Ο άνθρωπος πίσω από το παιχνίδι, Yoko Taro, είναι γνωστός επίσης για τα παιχνίδια Drakengard, τα οποία συνδέονται με τα Nier. Η αντίληψη του για τις ανθρώπινες σχέσεις φαίνεται μέσα από τα παιχνίδια του, κάτι που μεταφέρθηκε και με το παραπάνω στο Nier: Automata.

Πολλά χρόνια μετά το Nier, η γη έχει καταλήξει ένας post-apocalyptic κόσμος, αφού μετά τον ερχομό των εξωγήινων και των φονικών μηχανών τους, οι λίγοι άνθρωποι που έμειναν, έκαναν μια αποικία στο φεγγάρι. Με τους εξωγήινους να έχουν εξαφανιστεί για χρόνια, το μόνο πλέον που υπάρχει στη γη είναι οι μηχανές τους, τις οποίες πολεμούν για χρόνια διάφορα ανδροειδή, μέλη της αντίστασης. Η μάχη αυτή όμως φαίνεται κάπως άσκοπη, αφού με τις ελάχιστες πληροφορίες που υπάρχουν για τις μηχανές, η νίκη απέναντί τους είναι αδύνατη.

Έτσι, το συμβούλιο των ανθρώπων δημιουργεί μια νέα σειρά από ανδροειδή, με την ονομασία YoRHa. Σχεδιασμένα αποκλειστικά για μάχη, τα ανδροειδή αυτά είναι τα μόνο που μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα αυτού του μακροχρόνιου πολέμου. Το Nier Automata ακολουθεί την 2B, ένα μοντέλο φτιαγμένο για μάχη, και τον 9S, που λειτουργεί ως scanner, των οποίων η ιστορία ξεκινάει σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο παραγωγής μηχανών.

Οι δύο συνεργάτες θα βρεθούν αντιμέτωποι με διάφορους εχθρούς, πριν βρεθούν απέναντι στον κεντρικό στόχο, που είναι μία μηχανή σε μέγεθος πολυκατοικίας. Μετά από μια δύσκολη μάχη, όπου ο 9S τραυματίζεται πολύ άσχημα, η εμφάνιση περισσότερων τέτοιων εχθρών, αναγκάζει τους δύο πρωταγωνιστές να αυτοκαταστραφούν, ώστε να φέρουν εις πέρας την αποστολή. Αυτό είναι μόλις η εισαγωγή του Nier: Automata, κάτι που δείχνει πως το υπόλοιπο ταξίδι θα είναι ένας καταιγισμός συναισθημάτων.

Όντας ένα post-apocalyptic παιχνίδι, υπάρχουν απομεινάρια ενός σύγχρονου κόσμου, που μετά από τόσα χρόνια έχουν καλυφθεί. Υπάρχει βλάστηση, που έχει εισχωρήσει μέσα στα σπίτια, συνοικίες που έχουν καλυφθεί από ερήμους και πόλεις που έχουν πλημμυρίσει. Τα γραφικά δεν είναι και τα καλύτερα που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό και παρότι open-world, ο κόσμος του δεν είναι και τόσο μεγάλος. Ωστόσο, βλέποντας έναν κόσμο τόσο όμορφο, χωρίς ανθρώπους και με τα μόνο σημεία ζωής να βρίσκονται στις μηχανές, τα ανδροειδή και μερικά ζώα, είναι αρκετά για να ξεκινήσουν τις σκέψεις.

Έχοντας ήδη ξεκινήσει τα παιχνίδια μυαλού, το παιχνίδι δίνει μια ιδιαίτερη πινελιά στη συμπεριφορά των εχθρών, δηλαδή των μηχανών. Από τον τρόπο που μιλούν και τον τρόπο που συμπεριφέρονται, γίνεται ευδιάκριτο πως προσπαθούν με κάθε τρόπο να μιμηθούν τους ανθρώπους. Κάπως έτσι εμφανίζονται στο παιχνίδι διάφορες λεπτομέρειες πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και ειδικά στα side quests, όπου προσπαθείτε να βοηθήσετε μηχανές και ανδροειδή με τα προβλήματά τους.

Οι χαρακτήρες του παιχνιδιού είναι πραγματικά ξεχωριστοί, χωρίς να έχει σημασία αν είναι πρωταγωνιστές ή όχι. Ωστόσο, η συμπεριφορά των πρωταγωνιστών είναι ακόμα πιο ιδιαίτερη. Η 2B έχει δημιουργήσει ένα τοίχος γύρω της, απωθώντας την κάθε καλοπροαίρετη κουβέντα του 9S και το μόνο που δείχνει ότι την ενδιαφέρει, είναι να έρθει εις πέρα η αποστολή. Από την άλλη ο 9S είναι αυτό που λένε «περίεργος», με την έννοια ότι θέλει να μάθει για τα πάντα, ενώ η εκτίμηση που νιώθει για την 2Β είναι κάτι που δε θα περίμενε να δει κάποιος σε ένα ανδροειδές.

Η όλη συμπεριφορά των χαρακτήρων του παιχνιδιού, διαθέτη μια μεγάλη δόση υπαρξισμού, που o Yoko Taro μας έχει συνηθίσει στα παιχνίδια του. Πράγματα που στον κόσμο μας ακούγονται λογικά, βλέποντάς τα να υλοποιούνται από άλλους οργανισμούς, αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση. Η στενοχώρια που έχει στηθεί πάνω της το παιχνίδι, είναι κάτι που βγαίνει συνήθως από την απώλεια αγαπημένων προσώπων που βιώνουν οι χαρακτήρες με διαφορετικό τρόπο, δημιουργώντας έτσι ερωτήσεις για τις ανθρώπινες σχέσεις με πολύ βαθύ νόημα.

Το παιχνίδι είναι χωρισμένο σε τρία κομμάτια, όπου το καθένα έχει διαφορετικό τέλος. Το πρώτο μέρος με την 2B είναι το κλασσικό που θα περίμενε ο καθένας από ένα τέτοιο παιχνίδι, που το τέλος του γεμίζει τον παίκτη με ελπίδα για το μέλλον, βιώνοντας βέβαια αυτό που αναφέραμε πριν περί υπαρξισμού μέσα από τα side quests. Στο δεύτερο μέρος χειρίζεστε τον 9S, κάνοντας όμως ό,τι ακριβώς και με την 2Β, με τη διαφορά να βρίσκεται στα σημεία που χωρίζονται, αλλά και σε κάποια επιπλέον cutscenes, που βοηθούν να καταλάβετε καλύτερα το παιχνίδι. Το τρίτο όμως μέρος του παιχνιδιού, είναι εκεί που ξεκινάει πραγματικά το Nier: Automata. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, όλη η ελπίδα που έχτισαν τα δύο πρώτα endings καταρρέει και η συνέχεια για όλους περιλαμβάνει μόνο τραγικά γεγονότα.