WipEout Omega Collection | Review

Τρία παιχνίδια Wipeout επιστρέφουν καλύτερα από ποτέ

Το Wipeout Omega Collection δεν είναι το τυπικό port στην κονσόλα τελευταίας γενιάς της Sony, αλλά μια συλλογή με τα πιο πρόσφατα παιχνίδια της σειράς, στην καλύτερή τους εμφάνιση. Από τη μία, έχουμε το Wipeout 2048, που λανσαρίστηκε μαζί με τη κυκλοφορία του PS Vita και από την άλλη το Wipeout HD, που περιελάμβανε πίστες από τα Wipeout Pure και Wipeout Pulse. Τέλος, στο Wipeout HD συμπεριλαμβάνεται και το expansion του, Fury, που δίνει στο παιχνίδι τρία ακόμα «πικάντικα» modes.

Με τα παιχνίδια να προέρχονται από φορητές κονσόλες, το πέρασμά τους στο Playstation 4 δεν δίνει την εντύπωση πως θα αποτελέσει κάποιο έργο τέχνης από πλευράς γραφικών. Ωστόσο, το Omega Collection κάνει ακριβώς αυτό το πράγμα, δείχνοντας τον καλύτερο εαυτό όχι μόνο της σειράς, αλλά και της κονσόλας. Βέβαια, τα πολύ έντονα χρώματα που έχουν χρησιμοποιούνται, δεν είναι δύσκολο να φέρουν πονοκέφαλο σε κάποιον που δεν έχει συνηθίσει σε μεγάλες ταχύτητες, ενώ χρειάζεται και αρκετή ώρα για να προσαρμοστεί κάποιος, ώστε να βλέπει τα διάφορα pads.

Σίγουρα όμως η ταχύτητα δεν είναι το λιγότερο, ειδικά στο Zone Mode, όπου στην πορεία της πίστας η παλέτα χρωμάτων αλλάζει σε μια συγκεκριμένη απόχρωση ανά τακτά διαστήματα, κάτι πολύ κουραστικό για τα μάτια. Αυτό το αρνητικό είναι και ο κύριος λόγος που δεν θα συνέφερε κανέναν να υπήρχε υποστήριξη PSVR. Μπορεί στις απλές πίστες να είναι βατό μέχρι ένα σημείο, αλλά το Zone δεν είναι για πολλά-πολλά. Κάπως έτσι μάλιστα, το παιχνίδι κουράζει γρήγορα και απαιτεί τακτά διαλείμματα, κάτι που βλέπουμε σε ελάχιστα παιχνίδια.

Παρατηρώντας όμως την εκάστοτε πίστα, βλέπουμε τη διαφορά που υπάρχει μέσα στα παιχνίδια της συλλογής, που δηλώνει ξεκάθαρα ότι το 2048 διαδραματίζεται πριν τα υπόλοιπα. Αυτό φαίνεται μέσα από τους δρόμους, που διατηρούν ακόμα κάποια στοιχεία ασφάλτου, πριν περάσουν στα υπερσύγχρονα δημιουργήματα του HD και του Fury. Ταυτόχρονα, όλα τα παιχνίδια συνδυάζουν καταπληκτικές λεπτομέρειες, που περιλαμβάνουν ταμπέλες με διαφημίσεις, μοντέρνα κτήρια και δρόμους που λειτουργούν σαν μαγνήτες.

Άλλο ένα από τα ιδιαίτερα στοιχεία της σειράς Wipeout είναι η μουσική της. Για ακόμα μια φορά είναι παρόν ένα techno playlist, που αργά ή γρήγορα θα γίνει κουραστικό, ακόμα και για τους φίλους του είδους. Το mute δεν θα αργήσει να έρθει, ενώ πάντα θα υπάρχει και η επιλογή του spotify. Το μόνο σίγουρο είναι πως το soundtrack του παιχνιδιού δεν αντέχεται, με τρανταχτό παράδειγμα να είναι η μουσική του κεντρικού μενού.

Η συνύπαρξη τριών διαφορετικών παιχνιδιών δεν σημαίνει όμως πως το καθένα θα έχει και διαφορετικό χειρισμό. Όλα λειτουργούν ακριβώς το ίδιο, με τα face buttons να λειτουργούν για το γκάζι και τα όπλα, ο αναλογικός μοχλός φυσικά είναι υπεύθυνος για την κίνηση και οι σκανδάλες για τα φρεναρίσματα. Η ιδιαιτερότητα με τις τελευταίες, είναι πως λειτουργούν ξεχωριστά για κάθε κατεύθυνση και όντας αναλογικά κουμπιά, χρειάζονται ειδική μεταχείριση ανάλογα την ταχύτητα.

Η χρήση όπλων είναι επίσης ίδια, αν και εδώ αλλάζει ο τρόπος απόκτησης ανάμεσα στα δύο παιχνίδια. Στο 2048 υπάρχουν ξεχωριστά pads για τα επιθετικά και τα αμυντικά όπλα. Παρόλα αυτά δεν υπάρχουν διαφορές στην ποικιλία τους και πολλές φορές μπορεί να είναι τελείως άχρηστα λόγω στιγμής ή είδους. Για παράδειγμα, μπορεί να βρίσκεστε στην τελευταία θέση και να σας έρθουν νάρκες ή να σας τύχει το υπερβολικά δύσχρηστο Cannon.