Οι ερωτικές σκηνές στα βιντεοπαιχνίδια

Όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο μου «Με την πάροδο του χρόνου και με την “ανάπτυξη των μηχανών”, η βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών επιδιώκει να προσεγγίσει, όλο και περισσότερο, το ρεαλιστικό στοιχείο». Παρ’ όλα αυτά, αν και φτάνει στην πηγή ποτέ δεν πίνει από το νερό της. Για να γίνω περισσότερο προσιτός, δηλώνω ευθέως ότι όσο και αν έχει προοδεύσει ο γραφικός τομέας και η τεχνολογία, χρειάζονται ακόμη πολλές πινελιές για να αγγίξει το “ρεαλιστικό” τα όριά τουm στα video games. Και υποστηρίζω ακράδαντα μία τέτοια άποψη, από τη στιγμή που ο μέσος πολίτης, οι κυβερνήσεις κάθε χώρας, αλλά και οι ίδιες ομάδες ανάπτυξης… έχουναστήριχτες στερεοτυπικές αντιλήψεις για διάφορες ιδεολογίες. Στο συγκεκριμένο άρθρο, θα σταθώ στο σκεπτικό του μέσου πολίτη, κατά τον οποίο το sex στα βιντεοπαιχνίδια, παρομοιάζεται σαν ακολασία!

Αν και σε τέτοιου είδους άρθρα συνηθίζω να δίνω πλήρες ερμήνευμα του όρου που κεντρίζει το άρθρο, θα κάνω μία εξαίρεση… και θα άφησω μερικούς να θεωρούν ότι τα παιδιά έρχονται από το πελαργό.

Εστιάζοντας, επομένως, στο ζητούμενο θα ξεκινήσω με ένα «γιατί». Γιατί τέτοια στενομυαλία; Μπορώ να δεχτώ ορισμένες στάσεις του μέσου πολίτη, όταν πρόκειται για τη βία στα video games, ή τα ναρκωτικά. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος γονέας να έχει την αντίληψη ότι το παιδί του θα γίνει ένας αιμοδιψής εγκληματίας ή κανένα βαποράκι. Δέχομαι κάτι τέτοιο –αν και δε συμφωνώ ότι τα βιντεοπαιχνίδια τον ωθούν σε αυτόν το δρόμο. Παρ’ όλα αυτά, δε μπορώ να καταλάβω τι το κακό έχουν οι ερωτικές σκηνές σε ένα βιντεοπαιχνίδι. Σας εγγυώμαι πάντως ότι το παιδί σας δε θα προβεί σε μελλοντικές ακολασίες, αλλά ούτε θα διοικεί κανένα strip club. Αντιθέτως, η τάση απομάκρυνσης του ατόμου από την πραγματικότητα τον βλάπτει… όχι το η ερωτική σκηνή που συνάντησε στο Mass Effect ή το DA:O (και που να τα έδειχναν όλα).

Παρ’ όλα αυτά, παραμένει ακόμη αναπάντητος ο λόγος, κατά τον οποίο το sex παρουσιάζεται ως ακολασία στα βιντεοπαιχνίδια. Το χειρότερο όμως έρχεται στο γεγονός ότι είμαστε στο έτος 2015, και η “βλακεία” δεν συμαζεύεται! Για παράδειγμα, είναι πολύ φυσιολογικό οι γονείς να επιτρέπουν στα παιδιά τους να πράττουν χειρότερα, αλλά όταν τα πιάσουν με βιντεοπαιχνίδι που έχει ερωτικές σκηνές να κάνουν σαν μουρλοί. Για τα παραπάνω να μη γίνει λόγος, αλλά για τα video games η κυβέρνηση φρόντισε για νομοσχέδια -για την απαγόρευσή τους- από το 1980.

Εν κατακλείδι, δεν μπορώ να ερμηνεύσω μία τέτοια στάση –παρά να δηλώσω στενομυαλία. Αν οι ομάδες ανάπτυξης θέλουν να πετύχουν το “ρεαλιστικό” όπως συχνά φωνάζουν, πρέπει να γίνουν “ρεαλιστές”! Όσο για το μέσο πολίτη, μπορεί να προμηθεύει το κατάλληλο παιχνίδι στο παιδί, ελέγχοντας το ESRB rating…