Editorial: League of Legends – Noob-friendly gameplay, τοξικό περιβάλλον

Με αφορμή την έναρξη της καινούριας σεζόν, ένα άρθρο για την περίεργη περίπτωση του League of Legends, ένα παιχνίδι που λατρεύουμε να μισούμε.

Welcome to Summoner’s Rift!

Ήθελα μια πανδημία όπως στο The Last of Us και τελικά απέκτησα μια ατελείωτη καραντίνα βουτηγμένη στο τοξικό σύμπαν του League of Legends, που τώρα που το σκέφτομαι, είναι μια πανδημία από μόνο του. Αλήθεια δεν θυμάμαι, αλλά νομίζω πρέπει να ήταν 2009 όταν δημιούργησα για πρώτη φορά (και μετά από κάποιες βδομάδες παράτησα) το λογαριασμό μου στο LoL. Μέχρι πρόσφατα δεν είχα καμία σοβαρή ανάμειξη με τα video games. Είμαι κάπως «ασυντόνιστη» με τα πολλά κουμπάκια και εκνευρίζομαι αρκετά εύκολα όταν χάνω, έπειτα όμως από μια σειρά τυχερών γεγονότων, βρέθηκα πίσω από μια οθόνη με ένα dualshock στο χέρι. To ένα παιχνίδι οδήγησε στο άλλο και τελικά κατέληξα να ψάχνω και να ενεργοποιώ ξανά τον παλιό, χαμένο λογαριασμό μου στο LoL. Για την ακρίβεια, το σταμάτησα όταν έφτασα στο επίπεδο 11, πολύ πριν από αυτήν την μάστιγα των σπασμένων champions, και μέχρι το καλοκαίρι του 2020 δεν πίστευα ποτέ ότι θα επανέλθω.

Η εμπειρία μου μέχρι στιγμής είναι κάπως αμφιλεγόμενη, είναι ένα παιχνίδι που λατρεύω να μισώ. Ώρες-ώρες δεν μπορώ να καταλάβω το ανταγωνιστικό μοντέλο των multiplayer online battle arena παιχνιδιών και πραγματικά πιστεύω ότι η ψυχολογία θα πρέπει να μελετήσει τις επιπτώσεις τους στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Είναι εθιστικό σαν τα ναρκωτικά  και αναρωτιέμαι αν αυτό το παιχνίδι μετατρέπει τους παίκτες του σε κάτι άλλο ή αν απλώς υπερτονίζει την κακιασμένη και ανελέητη πλευρά που όλοι κρύβουμε βαθιά μέσα μας, αλλά δεν μπορούμε να δείξουμε γιατί δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό. Νομίζω έτσι θα ήταν ο κόσμος μας αν δεν είχαμε νόμους, ηθική, κοινωνικές συμβάσεις, διεθνείς συνθήκες και γενικά αν συμπεριφερόμασταν σαν μανιασμένα ζώα. Το chat room του League of Legends είναι βγαλμένο κατευθείαν από το τελευταίο καζάνι της κόλασης.

Αυτήν τη στιγμή, είμαι ένας unranked νουμπάς 73 level, και προσπαθώ να επιβιώσω σε ένα φαράγγι με tryhard-αδες σε normal draft pick games, αλλά σκαλωμένα τυπάκια που κάνουν ff ή dodge στα ranked, τοξικούς τύπους που flame-αρουν χωρίς λόγο, αψυχολόγητα κακό matchmaking με high elo accounts, εριστικά smurfs που με διαλύουν, πιτσιρικάδες που νομίζουν ότι είναι ο Faker, σπασμένους champions που δεν χρειάζονται κανένα skill, σπασμένους champions που απαιτούν ακραίο skill, φτηνά κόλπα, μηδενικό συντονισμό, παίκτες που κατηγορούν τους άλλους για τα δικά τους fail, τρελούς …. και η λίστα δεν σταματάει ποτέ. Με λίγα λόγια, ένα πλήρες και απόλυτο χάος.

Από την άλλη πλευρά, μου αρέσουν πολύ τα skins. Φτιάχνουν τη μέρα μου. Δεν παίζω λόγω των skins, αλλά σίγουρα είναι ένας από τους επικρατέστερους λόγους που δεν το ξαναπαράτησα. Έχοντας ένα skin σε έναν champion ουσιαστικά είναι παντελώς άχρηστο, σε καμία περίπτωση δεν θα σε κάνει καλύτερο παίκτη, αλλά έχω παρατηρήσει ότι ενισχύει την αυτοπεποίθηση για κάποιο λόγο. Υποθέτω ότι έχει το ίδιο αποτέλεσμα με τα πολύχρωμα φτερά στα αρσενικά παγώνια, το πτηνό μπορεί να είναι πλήρως ανεγκέφαλο, αλλά τουλάχιστον είναι πανέμορφο, σωστά; Όπως και να ’χει, τα skins είναι ένα ωραίο χόμπι, κάποιοι συλλέγουν νομίσματα, εγώ κάνω συλλογή από skins στη Morgana, τη Senna και τη Nami, γιατί όχι;

Για όσους δεν έχουν παίξει ποτέ League of Legends, τεχνικά, είναι ένα αρκετά απλό σε δομή game. Με μόνο έξι κουμπιά στο keyboard ρίχνετε spells (Q, W, E, R, D, F), μετακινείτε τον χαρακτήρα σας με το ποντίκι σας (δεξί / αριστερό κλικ) και για να γίνει η φάση πιο εύκολη, ο champion χτυπάει autohits από μόνος του. Αλλά όλα αυτά είναι πολύ καλά για να είναι αληθινά. Απλώς κάνοντας κλικ και πατώντας κουμπιά στην τύχη δεν γίνεται δουλειά. Το LoL είναι φρικαλέα περίπλοκο, έχει μια ολόκληρη φιλοσοφία πίσω του. Απαιτεί προσοχή στη λεπτομέρεια, καλό συντονισμό, καλούς συνδυασμούς στους champions κατά την επιλογή, γνώση του χάρτη, καλή ορατότητα, multitasking, υπομονή, ψύχραιμες κινήσεις υπό πίεση και πάνω απ’ όλα στρατηγική. Πρέπει να κινούμαστε στο χάρτη σύμφωνα με ένα αναθεματισμένο πλάνο, δεν γίνεται απλώς να περιπλανιόμαστε άσκοπα σκοτώνοντας όποιον βρεθεί μπροστά μας ή να feed-αρουμε τους αντιπάλους. Γι ‘αυτό συχνά καταλήγουμε να παίζουμε παιχνίδια διάρκειας 50 λεπτών χωρίς να καταφέρνουμε τίποτα απολύτως στο τέλος. Match σαν αυτά ρουφάνε τη θέληση για ζωή από μέσα μας, όπως οι Dementors στο Χάρρυ Πόττερ.

Ως νέα κορασίδα στον θαυμαστό κόσμο των video games γενικά και της κοινότητας του LoL συγκεκριμένα, έχω μάθει πολλά περισσότερα για τη φύση του παιχνιδιού από ό, τι μάλλον θα έπρεπε. Εννοείται φυσικά ότι δεν μπορώ να εφαρμόσω ούτε τα μισά από αυτά, αλλιώς τώρα θα ήμουν challenger. Αυτό έχει να κάνει με τους premades μου. Την πρώτη φορά παράτησα το LoL επειδή δεν είχα κάποιον να μου δείξει πως λειτουργούν τα πράγματα σε αυτήν την πλατφόρμα με τις άπειρες πληροφορίες, τα συνεχή updates, τα νέα items και ούτω καθεξής. Τώρα έχω τόσους πολλούς high ranked  «προπονητές» που έχω καταλήξει παρανοϊκή. Μην με παρεξηγείτε, δεν είμαι αχάριστη, απλά απαιτεί περισσότερη προσπάθεια από ό, τι περίμενα. Στο τέλος της ημέρας, κάποια πράγματα χρειάζονται καθαρό ταλέντο, όχι μόνο σκληρή δουλειά και εμπειρία. Η εμπειρία θα σε φτάσει μέχρι ενός σημείου, αλλά το ταλέντο θα σε κάνει πραγματικά να ξεχωρίσεις. Όχι ότι φιλοδοξούσα ποτέ να γίνω μεγαλειώδης παίκτρια του LoL και να ζήσω από αυτό, απλά σκέφτομαι πολύ από τη φύση μου. Τελικά, είναι απλά ένα video game.

Ξεχνάμε συνεχώς γιατί ξεκινήσαμε να παίζουμε αυτό το παιχνίδι εξ αρχής. Χωρίς να λαμβάνω υπόψη τους επαγγελματίες παίκτες, μιλάω καθαρά για εμάς τους κοινούς θνητούς. Η ανταγωνιστικότητα και η τοξικότητα, αφαιρεί κάθε διάθεση διασκέδασης. Και στο τέλος της ημέρας, δεν έχουμε να αποδείξουμε σε κανέναν τίποτα απολύτως. Μια σειρά χαμένων παιχνιδιών δεν θα μας κάνει ούτε χειρότερους gamer, ούτε χειρότερους ανθρώπους. Δεν θα επηρεάσει τη ζωή μας με κανέναν τρόπο. Θα δείξει απλώς ότι κάποιος ήταν καλύτερος από εμάς, πιο τυχερός από εμάς, είχε έναν καλύτερο συνδυασμό σπασμένων champs από εμάς ή ακόμα και μια καλύτερη μέρα. Μπορείτε να χάνετε ή να κερδίζετε σερί ακόμη και στο Pac Man, στο Tetris ή  στο Pokemon Go, ας είμαστε ρεαλιστές. Έτσι ακριβώς λειτουργούν τα παιχνίδια από καταβολής κόσμου, είναι σαν την ίδια τη ζωή, μερικές φορές κερδίζουμε και μερικές φορές χάνουμε. Τίποτα περισσότερο από αυτό. Το θέμα είναι να απολαμβάνουμε τη διαδικασία και να διασκεδάζουμε, είτε είμαστε 11/0, είτε 0/11. Σοβαρά, μην σκάτε.

Ναι καλά. Κανένας από εσάς δεν πείστηκε από τέτοιες χίπικες, θετικές απόψεις και από νουθεσίες Θιβετιανών μοναχών, το ξέρω. Στην πραγματικότητα, η πικρή αλήθεια είναι ότι το League of Legends τροφοδοτείται από την αρνητικότητά μας και η Λερναία Ύδρα γίνεται πιο δυνατή και αποκτά περισσότερα κεφάλια. Όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε ήμασταν αθώα χαρούμενα και χαριτωμένα παιδάκια, τώρα έχουμε καταλήξει σαν το πικρόχολο, κακό παππού που ρίχνει νερό από το μπαλκόνι στα παιδιά που παίζουν στο δρόμο.

Επιτρέψτε μου να σας διαφωτίσω. Έχουν υπάρξει games που είχα φοβερό σκορ, ενώ η υπόλοιπη ομάδα ήταν ένα ακουβάλητο χάος, και games που ήμουν εγώ αυτή που δεν μπορούσε ούτε να υπάρξει μέσα στο χάρτη. Και τα δύο συναισθήματα είναι το ίδιο απαίσια, αν με ρωτάτε και δεν ξέρω πώς μπορεί να λυθεί αυτή η κατάσταση. Από τη μια, είναι εξαιρετικά οδυνηρό για μένα να παίζω ένα match στο οποίο υποφέρω, γιατί δεν μπορώ να συνεισφέρω στην ομάδα τίποτα και απλά πεθαίνω σαν ηλίθια. Και από την άλλη πλευρά, είναι πραγματικά άδικο για μένα να πρέπει να κάνω surrender, ενώ έχω το πλεονέκτημα στο lane μου με αρκετά καλά στατιστικά, επειδή οι άλλοι χάνουν τα δικά τους. Είμαι σίγουρη ότι αυτά τα δύο ακραία παραδείγματα έχουν συμβεί σε κάθε έναν από εμάς και καταλαβαίνετε πολύ καλά για τι μιλάω. Εικάζω ότι απλά έτσι είναι τα πράγματα και ότι απλά έτσι λειτουργεί το online multiplayer περιβάλλον, αλλά αυτές οι αντιδιαμετρικές συνθήκες, το κάνουν εξαιρετικά δύσκολο για κάποιον να απολαύσει το παιχνίδι, εκμηδενίζοντας εντελώς και τελείως το επιχείρημα μου για διασκέδαση. Εδώ βρίσκεται η μήτρα όλης της τοξικής παράνοιας, ο πυρήνας του flaming, της οργής, των afks, της απογοήτευσης, των σπασμένων πληκτρολογίων, ποντικιών ακόμη και γραφείων. Εδώ είναι που όλα απλά πάνε λάθος. Ομολογουμένως, το honouring system και τα reports για ανάρμοστη συμπεριφορά είναι αναμφίβολα μια καλή αρχή, αλλά έχουν αποδειχθεί κατά καιρούς ανεπαρκή.

Και πρέπει να το διορθώσουμε κάπως, σοβαρά. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι, χάνεται εντελώς ο σκοπός και το νόημα. Το παιχνίδι είναι πραγματικά φοβερό, φουλ ενδιαφέρον και διασκεδαστικό, σίγουρα όλοι έχουμε άπειρες καλές αναμνήσεις και έναν τόνο αστείες στιγμές. Αλλά από ότι φαίνεται, αυτά δεν είναι πάντα αρκετά  για να κάνουν τα άσχημα να αξίζουν τον κόπο. Θα μπορούσα πάντα να σταματήσω να παίζω και να το παρατήσω ξανά, σίγουρα, αλλά αυτό δεν θα λύσει τίποτα πραγματικά. Άλλωστε έχω τόσα skins, δεν υπάρχει πια καμία επιστροφή.

Τελικά, αυτό που προσπαθώ να πετύχω είναι απλώς να γράψω ένα κείμενο με τις τυχαίες σκέψεις μου πάνω σε ένα θέμα, που λόγω συγκεκριμένων συνθηκών έχει καταλάβει πολύ από τον χρόνο μου. Δεν έχω κάποιον απώτερο σκοπό, ούτε κάποιο masterplan, είναι απλά οι εντυπώσεις μιας τύπισσας που βρέθηκε σε έναν εντελώς καινούριο κόσμο. Μια ολόκληρη βιομηχανία βασισμένη πάνω σε μια κοινότητα, με τους δικούς της κανόνες, τους οπαδούς της, τους αθλητές της, τους αγώνες της. Απλά αναρωτιέμαι γιατί αυτή η κοινότητα έχει γυρίσει την πλάτη της στις βασικές τις αρχές, πώς εμείς, ως παίκτες και ως θεατές μπορούμε να κάνουμε αυτό το μέρος καλύτερο για τα νέα μέλη που θα έρθουν, πώς μπορούμε να φερόμαστε ο ένας στον άλλον λίγο πιο ανθρώπινα και πώς η Riot μπορεί να βελτιώσει το προϊόν της. Στο κάτω κάτω φέρουμε όλοι ευθύνη.

Απλά τροφή για σκέψη. Glhf!