Η αληθινή ομορφιά της Αιγύπτου όμως βρίσκεται στον ποταμό Νείλο, στο ανατολικό μέρος του χάρτη του παιχνιδιού, και φυσικά στις πυραμίδες και κάθε παρόμοιο χτίσμα. Οι υποβρύχιες περιοχές κρύβουν μια εικόνα που δύσκολα κάποιος θα περίμενε να δει σε ένα τέτοιο παιχνίδι, παρότι δεν αγγίζουν με τίποτα το setting του Black Flag. Η εξερεύνηση των τάφων από την άλλη, είναι το αποκορύφωμα στη σωστά δομημένη συνταγή του παιχνιδιού, αποδίδοντας ένα σωστό “Tomb Raiding”, που ανά τακτά διαστήματα δίνει την αίσθηση πως κάτι περιμένει στους σκοτεινούς διαδρόμους, είτε αυτό είναι η κατάρα του φαραώ είτε μια μούμια που έρχεται να σας καλωσορίσει, ακόμα και αν γνωρίζετε πως δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα στο παιχνίδι αλλά και την πραγματικότητα.

Τελευταίο πράγμα που δίνει ζωή είναι το voice acting, κάτι που δεν περιορίζεται απλά σε μία γλώσσα, αλλά σε τρεις. Πέρα από τα Αιγυπτιακά και τα λατινικά των Ρωμαίων, όπου εκείνη την εποχή δεν είχαν άλλη δουλειά από το να απλώνονται σε γειτονικές χώρες, θα ακούσετε και μια αρκετά γνώριμη διάλεκτο όταν φτάσετε με το καλό στην Αλεξάνδρεια. Ο λόγος για τα αρχαία ελληνικά των κατοίκων της περιοχής, που σε πρώτη βάση ακούγονται με τη σωστή προφορά που τα εμπλουτίζει όμορφα. Αυτό μέχρι να πάρει το αφτί σας τις διάφορες κακές λέξεις βέβαια, που παρότι δεν αγγίζουν το επίπεδο ενός καφενείου την ώρα αγώνα, δεν είναι και ότι πιο φυσιολογικό.

Ξεκινώντας με το δεύτερο σκέλος του κειμένου μας, πρέπει να αναφέρουμε αρχικά πως το παιχνίδι δεν έχει κληρονομήσει σχεδόν τίποτα από τους προηγούμενους τίτλους της σειράς. Το stealth είναι πιο άμεσο, χωρίς πολλά gimmicks, ενώ το combat αποτελεί τη μεγαλύτερη αλλαγή, αφού είναι εμφανές πως το παιχνίδι είναι χτισμένο για να βασίζεται πάνω σε αυτό. Η έμφαση ωστόσο που δίνεται πάνω στο combat σκιάζεται αρκετά από τα rpg elements, κάτι που φτάνει σε ακραίες περιπτώσεις, που ένα stealth assassination δεν είναι αρκετό για να εκτελέσει έναν απλό στρατιώτη και σε μεγαλύτερες δυσκολίες αυτό γίνεται ακόμα πιο επώδυνο. Παρόλα αυτά, προχωρώντας γινόταν το αντίθετο, αλλά πλέον με μια νέα ρύθμιση, οι εχθροί σε περιοχές μικρότερου επιπέδου, μπορούν να κάνουν scale με βάση το δικό σας.

Το αστείο γεγονός που οι εχθροί χτυπούσαν με σειρά προτεραιότητας αποτελεί παρελθόν εδώ και πολύ καιρό. Στο Origins το ίδιο το σύστημα μάχης βάζει στους παίκτες μια μεγάλη πρόκληση, αφού κάθε εχθρός αντιμετωπίζεται διαφορετικά και κάθε όπλο συμπεριφέρεται διαφορετικά. Η στρατηγική που πρέπει να ακολουθείται χρειάζεται κάθε φορά παραλλαγές, αφού ένας μουλωχτός τοξότης μπορεί να παραμονεύει για να κάνει ζημιά ή ένα ανθρωπόμορφο τέρας θα μπορεί να σας εκτελεί μόνο με ένα χτύπημα (σε τέτοιες περιπτώσεις η υποχώρηση δεν αποτελεί ντροπή). Ο μεγαλύτερος εχθρός βέβαια σε αυτόν τομέα, δεν είναι άλλος από την κακή κάμερα, που ενώνει τις δυνάμεις της με το lock-on system, για να αχρηστέψουν τελείως το point of view του χαρακτήρα, κοστίζοντας συχνά τη ζωή του Medjay.

Άλλο ένα κομμάτι που βίωσε extreme makeover είναι αυτό της περιήγησης. Ο απόλυτος αυτοματισμός επιστρέφει καλύτερος, με κάποιες αλλαγές στο χειρισμό που τον κάνουν αρκετά πιο διασκεδαστικό, αλλά η έλλειψη δεύτερης ταχύτητας στο τρέξιμο είναι κάτι αρκετά περίεργο. Σίγουρα πάνω στο parkour δεν υπάρχει θέμα, αφού η χαμηλή ταχύτητα δίνει ακρίβεια στο χειρισμό, αλλά για ένα χαλαρό τρέξιμο στην πόλη είναι απλά κουραστικό. Ακόμα και με την καμήλα ή το άλογο, η ταχύτητα περιήγησης είναι αρκετά πιο αργή μέσα στην πόλη, αλλά ευτυχώς μόλις βγείτε από αυτή, το ζώο θα αρχίσει να πηγαίνει πιο γοργά, λες και τόση ώρα ακολουθούσε κάποιο είδος οδικής συμπεριφοράς.

Αυτό που ολοκληρώνει το παιχνίδι, είναι ο τεράστιος αριθμός δραστηριοτήτων, κάνοντάς το ένα τεράστιο collectathon, γεμάτο περιοχές για εξερεύνηση και κυνήγι. Η πορεία των side-quests δένει πολλές φορές με την κεντρική ιστορία και το καθένα ξεχωριστά είναι αρκετό για να τραβήξει την προσοχή του παίκτη από την αναζήτηση για εκδίκηση. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η ύπαρξη αρένας και ιπποδρόμου θα τραβήξουν αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο του χρήστη, ειδικά το δεύτερο που θέλει αρκετή ώρα εκμάθησης.

Η ώρα της κρίσης!

Η ολοκλήρωση της ιστορίας δεν ήταν αρκετή για να μπορέσω να ευχαριστηθώ το παιχνίδι. Περίπου 70 ώρες χρειάστηκαν για να μπορέσω να κάνω όσα είχε να προσφέρει, κάτι που άξιζε με το παραπάνω. Μπορεί η σειρά να έχει φύγει από την ακμή της εδώ και χρόνια, αλλά το Origins ήρθε να με ξυπνήσει για τα καλά, με gameplay που ξεπερνά σε ποιότητα αυτό του φανταστικού Black Flag. Η ιστορία του βέβαια δεν αγγίζει το έπος που λέγεται Assassin’s Creed II, αλλά είναι ο καλύτερος τρόπος να μάθουμε περισσότερα για τους θρυλικούς δολοφόνους. Το ραντεβού μας με τη σειρά ανανεώνεται για το 2019 (ελπίζω) και αυτή τη φορά με ανυπομονησία, αφού η ομάδα πίσω από αυτό φαίνεται να βρήκε και πάλι το δρόμο της.