Video games και Βία: Μια «άβολη» αλήθεια

Ένα θέμα που συνειδητά «ξεχνάμε» πολλές φορές, η βία στα Video games

Στο εξαιρετικό High Fidelity του 2000, ο πρωταγωνιστής Τζον Κιούζακ βρίσκει τον εαυτό του να διερωτάται: «Ποια ήρθε πρώτη; Η μουσική ή η θλίψη; Ακούω Pop μουσική επειδή είμαι λυπημένος, ή είμαι λυπημένος επειδή ακούω Pop μουσική;». Δεκαπέντε χρόνια μετά το δανείζομαι, το αλλάζω και ρωτάω: «Eίμαστε θυμωμένοι εξαιτίας των Video games ή χρησιμοποιούμε τα Video games για να εξωτερικεύουμε τον θυμό μας;».

Έχω δει φιλίες να διαλύονται πάνω από μια κονσόλα, έχω δει μικρά παιδιά να μιλούν με απίστευτο μίσος σε online παιχνίδια. Δεν έχω δει πολλά, έχω όμως δει αρκετά για να αναρωτιεμαι: «Γιατί;». Τι είναι εκείνο που έχουν τα Video games που μας κάνει τόσο επιθετικούς; Θέλετε να ακούσετε την αλήθεια; Απολύτως τίποτα!

Ο μύθος

Τα παιχνίδια μας κάνουν πιο βίαιους και ευθύνονται για επιθετικές συμπεριφορές. Όσοι παίζουμε games ξέρουμε πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει και πρόσφατα φρόντισαν να το αποδείξουν στο πανεπιστήμιο Στένσον της Φλόριντα. Ο ψυχολόγος Κρίστοφερ Φέργκιουσον με δύο βαθύτατες έρευνες απέδειξε πως τα παιχνίδια δεν επηρεάζουν αρνητικά τα παιδιά στις (αντικειμενικά πολύ ευαίσθητες) ηλικίες 12-17. Οπότε το «Eίμαστε θυμωμένοι εξαιτίας των Video games» απορρίπτεται.

Η αλήθεια – Μέρος 1ο

Μεγάλη ομάδα ανηλίκων και ενηλίκων χρησιμοποιεί τα παιχνίδια όπως και τον αθλητισμό, δηλαδή σαν μέσο εκτόνωσης. Αν πείτε όμως σε κάποιον: «Βρίζεις τον συμπαίκτη σου στο Χ παιχνίδι γιατί έχεις εσύ προβλήματα και όχι επειδή είναι τόσο σημαντικό», είτε θα το αρνηθεί (η αυτοκριτική δεν είναι εύκολη), είτε θα σας βρίσει, είτε δεν θα γνωρίζει αν είναι όντως έτσι. Θα μου πείτε πως είναι δυνατόν να μην γνωρίζει την πραγματική αιτία που το κάνει; Όμως το υποσυνείδητο είναι άτιμο πράγμα.

Ένα απλό παράδειγμα

Έστω ότι ο Θεμιστοκλής παίζει το αγαπημένο του νέο Moba, με τίτλο «Trees, chairs and a pony». Στα μισά ενός ranked game ο συμπαίκτης του έχει ήδη κάνει μια σωρεία λαθών που οδηγούν την ομάδα με μαθηματική ακρίβεια στην ήττα. Ο Θεμιστοκλής εξοργισμένος που θα χάσει παιχνίδι κατάταξης ξεκινά να βρίζει τον συμπαίκτη του καθώς έχει δαπανήσει χρήματα στο παιχνίδι αυτό και δεν του αρέσει να χάνει εξαιτίας κακών παικτών. Δικαιολογείται λοιπόν η συμπεριφορά του φίλου μας που έχει αφιερώσει χρόνο και χρήμα;

Σε καμία περίπτωση!!! Όταν «ρίχνεις» χρήματα σε ένα παιχνίδι, γνωρίζεις (ή πρέπει να γνωρίζεις) πως όσα και να δώσεις θα υπάρξουν κακοί παίκτες, θα υπάρξουν παίκτες με κακή σύνδεση στο Internet, παίκτες που κάνουν συνεχώς λάθη, ατυχίες κτλ. Όταν κάνεις την αγορά αυτή ουσιαστικά βάζεις «τικ» σε ένα φανταστικό κουτάκι που λέει «Δέχεστε όσα διαβάσατε παραπάνω;». Aν επενδύσεις χρήματα σε ένα παιχνίδι και δεν… «σου κάτσει», δεν φταίει ο άσχετος συμπαίκτης, ούτε ο τυχερός αντίπαλος, η ευθύνη είναι 100% δική σου.

H αλήθεια – Μέρος 2ο

Είτε κάνουμε «τσαμπουκάδες» σε net café, είτε σπάμε χειριστήρια επειδή χάσαμε από τον αδερφό μας στο ποδοσφαιράκι, είτε βρίζουμε και απειλούμε online (και πολλά άλλα), φταίμε εμείς 100% και κανένας άλλος. Τόσο απλά.

Η αλήθεια – Μέρος 3ο

Η λεκτική βία είναι βία. Έχει αρνητικές συνέπειες στον ψυχισμό του αποδέκτη. Δεν είναι άκακη, δεν έχει πλάκα. Το «τον σκυλόβρισα για αστείο» δεν είναι δικαιολογία.

Επίλογος

Δεν σκέφτηκα καλύτερο τίτλο για τον επίλογο οπότε θα τον ονομάσω «επίλογο» για να φανώ ψαγμένος. Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές ρωτάω τον εαυτό μου, ποια η ουσία να χρησιμοποιείς βία ενώ παίζεις; Γιατί να καταστρέφεις κάτι που φτιάχτηκε για να σε ψυχαγωγεί και ταυτόχρονα να χαλάς τη διάθεση σου (ίσως και περισσοτέρων). Στο φινάλε, όπως και να τα λένε, ότι και να σου πουν είναι απλά παιχνίδια. Ευχαριστηθείτε τα τώρα, κάποια μέρα ίσως να μην μπορείτε.

Περιμένω και τις δικές σας απόψεις.

Δημήτρης