Θα βαρεθούμε τα βιντεοπαιχνίδια; (Video Games και ηλικίες)

Υπάρχει κατάλληλη ηλικία για να παίζουμε video games;

Άραγε γεννιόμαστε ή γινόμαστε gamers στην πορεία της ζωής μας; Άραγε θα βαρεθούμε ποτέ να παίζουμε με τους διαφόρους τίτλους μας; Όσο ¨γερνάμε¨ μας τελειώνει η όρεξη, γι’αυτού του είδους διασκέδασης; Αλλεπάλληλα και αδιάκοπα ερωτήματα μπορούμε να θέσουμε στο συγκεκριμένο άρθρο, στα οποία δύσκολα θα βρούμε την απάντηση. Παρ’ όλα αυτά, εκεί που θα δώσουμε βάση είναι στο αν η όρεξή μας για τα βιντεοπαιχνίδια, λήγει με την πάροδο του χρόνου.

Για να δώσουμε απάντηση στο βασικό ερώτημά μας, θα πρέπει αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι gamer, γίνεσαι… δεν γεννιέσαι. Το να αποκτήσεις τις ικανότητες του gamer, αποτελεί επίκτητο χαρακτηριστικό, κι όχι έμφυτο. Με λίγα λόγια, δε γεννιόμαστε ξέρωντας πως να παίξουμε βιντεοπαιχνίδια, αλλά με την πρώτη μας επαφή –με αυτά-, αποκτούμε αυτές τις ικανότητες.

Σύμφωνα με έρευνες, οι περισσότεροι άνθρωποι έρχονται σε επαφή με τα βιντεοπαιχνίδια, από την παιδική τους ηλικία ή την εφηβική. Παρ’ όλα αυτά, πολλοί από αυτούς σταματούν το gaming ταξίδι τους στην μέση ηλικία –και πιο πριν. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Βαριόμαστε τα βιντεοπαιχνίδια καθώς μεγαλώνουμε;

Για να λεμε την αλήθεια, τα βιντεοπαιχνίδια είναι τρόπος έκφρασης και στάση ζωής. Από μικρή ηλικία μπορούν να σου προσφέρουν αρκετά θετικά –εφόσον υπάρχει κι ένα μέτρο. Για παράδειγμα, βοηθάνε στην κοινωνικοποίηση του ατόμου, στην ανάπτυξη της φαντασίας του, ακονίζουν το μυαλό του και με την μετρημένη χρήση τους, χαλιναγωγούν τα πάθη –σε αυτόν τον τομέα. Παρ’ όλα αυτά, γιατί σταματάμε τα βιντεοπαιχνίδια εφόσον έχουν θετικές επιδράσεις (υπάρχουν κι αρνητικές, όταν δεν υπάρχει μέτρο);

Η απάντηση, κατά τη γνώμη μου, είναι απλή. Δεν θεωρώ ότι ένα άτομο βαριέται τα βιντεοπαιχνίδια, καθώς μεγαλώνει… αλλά αντιθέτως, από ¨player¨ μετατρέπεται σταδιακά σε ¨πιόνι¨. Με λίγα λόγια, καθώς ο άνθρωπος μεγαλώνει, αποκτά ευθύνες και υποχρεώσεις. Τα βιντεοπαιχνίδια αποτελούν δευτερεύον πλέον στοιχείο, και αρκετές φορές δεν μπαίνουν καν στις προτεραιότητες διασκέδασής του. Η ίδια η ζωή μετατρέπεται σε ¨βιντεοπαιχνίδι¨, τοποθετώντας το ίδιο το άτομο στο πρωτογωνιστικό ρόλο. Η διαφορά όμως έιναι ότι στο ρεαλιστικό κόσμο, υπάρχει μόνο μια ζωή, κι όχι τρεις…

Καθώς μεγαλώνουμε γινόμαστε, επίσης, λιγότερο ενεργοί –σε όλα τα θέματα. Η κούραση έρχεται και μας ¨χτυπά την εξώπορτα¨, όπως και η διασκέδαση ¨μοιάζει ως κάτι το μακρινό και άπιαστο¨. Τα βιντεοπαιχνίδια για μερικούς ανθρώπους γίνονται αντιληπτά ως ένα ακόμη βάρος στην καθημερινότητά τους!

Τα βιντεοπαιχνίδια όμως, δεν είναι μόνο για τα παιδιά. Αντιθέτως, αρμόζουν για όλες τις ηλικίες! Όπως προανέφερα είναι στάση ζωής και τρόπος έκφρασης –τον οποίο εξελίσσουμε καθημερινώς. Μικροί και μεγάλοι μπορούν να αναδείξουν τις ικανότητές τους στο χώρο αυτό, όπως επίσης, μπορούν να χαρούν αυτή τη μορφή παιχνιδιού, το ίδιο. Τα βιντεοπαιχνίδια δεν βάζουν όρια και δεν απευθύνονται σε ένα νεανικό κοινό…

Κατά τη γνώμη μου, δεν πρέπει να προσεγγίζουμε το θέμα πεσιμιστικά…Είτε νέος, είτε γέρος είναι στο χέρι του κάθε ανθρώπου για το αν θα βαρεθεί τα βιντεοπαιχνίδια. Κάποιες συνήθειες κόβονται, ενώ κάποιες άλλες όχι. Ο ¨gamer¨ μπορεί κάλλιστα να κρατίσει τον τίτλο του, εάν ο ίδιος το επιθυμεί, όπως και να καθορίσει τις ορέξεις και προτεραιότητές του. Εξάλλου, στο τέλος αυτό που θα μετρήσει δεν είναι άλλο από την ψυχική γαλήνη του καθενός, η οποία θα αναδειχθεί με την πάροδο του χρόνου…