Με λίγα λόγια: Στόχος μας είναι πάντα να διατηρούμε το League of Legends ενδιαφέρον και φρέσκο. Για αυτόν το λόγο, ενημερώνουμε συχνά τους ήρωες τόσο ως προς τα γραφικά όσο και ως προς τον τρόπο παιχνιδιού. Αν ζήσατε την εμπειρία του event «Μπιλτζγουότερ: Πύρινη Παλίρροια», θα πρέπει να γνωρίζετε ότι η ενημέρωση του Γκάνγκπλανκ είναι ακόμη πιο εκτεταμένη. Ενημερωθείτε για τις εξελίξεις εδώ ή αν είστε ήδη βετεράνοι του Μπιλτζγουότερ δείτε παρακάτω τη συζήτηση μεταξύ των προγραμματιστών πίσω από την ενημέρωση.
Πώς κατέληξε η ενημέρωση του Γκάνγκπλανκ στη μεγαλύτερη ενημέρωση ήρωα μετά από τον Σάιον;
Michael “IronStylus” Maurino, βασικός εικονογράφος: Λοιπόν, υπάρχει ένα φαινόμενο που αποκαλούμε «διόγκωση έργου». Πέρα από αυτό, όμως, χρειαστήκαμε πολλή εξωτερική βοήθεια. Αρχίσαμε να αναζητούμε παντού ιδέες [σχετικά τον Γκάνγκπλανκ]. Απευθυνθήκαμε στις ομάδες που είχαν εμπλακεί στο Μπιλτζγουότερ, στους μετόχους, ακόμα και στον Μαρκ και τον Μπράντον [τους συνιδρυτές της Riot Games].
Scott “Jaredan” Hawkes, υπεύθυνος αφήγησης: Η μυθολογία του Γκάνγκπλανκ ήταν πολύ διαφορετική στην πραγματικότητα από τον Γκάνγκπλανκ μέσα στο παιχνίδι. Στο παιχνίδι δεν φαινόταν να είναι ο χειρότερος μπάσταρδος στο Μπιλτζγουότερ. Δεν ήταν πειστικός, δεν ήταν αρκετά βάρβαρος για να έχει ηγετικό ρόλο. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να βρούμε την ουσία των ιστοριών που είχαν ειπωθεί για τον Γκάνγκπλανκ, ώστε να περάσει το μήνυμα ότι πρόκειται έναν τύπο που φοβούνται ακόμα και τα χειρότερα καθάρματα.
Γιατί, σε μια πόλη γεμάτη από άτομα που δεν θα ήθελες ποτέ να συναντήσεις μόνος σε ένα σκοτεινό δρομάκι, αυτός είναι ο τύπος που ούτε και αυτοί δεν θα ήθελαν να συναντήσουν μόνοι σε ένα σκοτεινό δρομάκι.
George Krstic, βασικός συγγραφέας: Πολλές ομάδες, πολλές εξαρτήσεις και οι εγγενείς δυσκολίες μιας διεθνούς κυκλοφορίας. Αλλιώς ξεκινήσαμε και αλλού καταλήξαμε. Και οι αλλαγές ήταν δραστικές. Αλλά ευτυχώς, όλες οι αλλαγές ήταν προς το καλύτερο. Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που μου αρέσει περισσότερο στην Riot. Έχουμε μεγάλη ευελιξία. Αν κάτι δεν λειτουργεί και πρέπει να αλλάξει, υπάρχει υποστήριξη. Οπότε αλλάζαμε τα πάντα, καθημερινά, όλη την ώρα. Ήταν μεγάλη πρόκληση, αλλά κράτησε ψηλά τα επίπεδα της ενέργειας.
Πώς πάρθηκε η απόφαση να γίνουν στην ουσία δύο ενημερώσεις για τον Γκάνγκπλανκ;
Michael Maurino: Αρχικά, είχαμε ένα σωρό τρελές ιδέες, αλλά δεν μπορούσαμε να τις υλοποιήσουμε. Και μετά καθώς η ιστορία άρχισε να γίνεται πιο συγκεκριμένη και το event να αποτελείται πιθανώς από δύο κομμάτια με ένα σενάριο πριν και ένα μετά, σκεφτήκαμε «χμμμ…» και συνειδητοποιήσαμε ότι τελικά το έργο μας θα εξελισσόταν σε μια πολύ ευρύτερη ενημέρωση γραφικών. Έτσι σκεφτήκαμε ότι αντί να σπάσουμε το κεφάλι μας για να δημιουργήσουμε έναν Γκάνγκπλανκ που να τα καλύπτει όλα, γιατί να μη δημιουργήσουμε δύο; Έναν για πριν την αφήγηση και έναν για μετά;
Scott Hawkes: Ο μεγαλύτερος στόχος της αφήγησης για το Μπιλτζγουότερ ήταν να δείξουμε την αλλαγή των χαρακτήρων και του μέρους. Έτσι, αυτό που συμβαίνει είναι ότι βλέπουμε τον ίδιο άνθρωπο να βιώνει τα πάνω του και τα κάτω του. Για να αντικατοπτριστεί αυτό στα γραφικά, η πρόκληση ήταν τεράστια! Δεν έχουμε να δείξουμε μόνο ποιος είναι αλλά και πώς έχει αλλάξει.
Αντί να σπάσουμε το κεφάλι μας για να δημιουργήσουμε έναν Γκάνγκπλανκ που να τα καλύπτει όλα, γιατί να μη δημιουργήσουμε δύο; Έναν για πριν την αφήγηση και έναν για μετά;
Κατά την έκρηξη στο Νεκρολίμανο ο Γκάνγκπλανκ καταλήγει να χάσει το χέρι του. Γιατί το κάναμε αυτό;
Scott: Έπρεπε να πάρει το βάπτισμα του πυρός. Χρειαζόταν να αλλάξει σωματικά. Πρόκειται για το πιο ακραίο βάπτισμα του πυρός, ίσως από τότε που σκότωσε τον πατέρα του. Δεν μπορεί να περάσει αλώβητος από τη δοκιμασία, πρέπει να υποστεί και σωματική και συναισθηματική μεταμόρφωση.
George: Θέλω να κάνω μια παρέμβαση εδώ και να τονίσω ότι εν μέρει αυτή η εξέλιξη ήταν και μια ανταπόκριση σε σχόλια των παικτών ότι ποτέ δεν αλλάζει κάτι. Θέλαμε να κάνουμε μια ουσιαστική αλλαγή στους ήρωες. Προσπαθήσαμε να στήσουμε μια αυτόνομη ιστορία, από την αρχή ως το τέλος.
Michael Maurino: Πήγα να το προσπεράσω, αλλά…είναι αρκετά ενδιαφέρον γιατί στην ουσία δίχασε την εταιρεία. Όταν ξεκινήσαμε είπαμε «πρέπει να έχει καπέλο, έτσι;» Αλλά μετά αποφασίσαμε ότι θα υπάρχει ο «Γκάνγκπλανκ του πριν» και ο Γκάνγκπλανκ του μετά» και κάποιος σχεδίασε τον «Γκάνγκπλανκ του μετά» χωρίς καπέλο. Θυμάμαι μια συνάντηση με τους πιο σημαντικούς μετόχους της εταιρίας, όπου όλοι οι παρευρισκόμενοι ήταν εντελώς διχασμένοι. Κάποιοι από τους μετόχους έλεγαν «Οπωσδήποτε καπέλο!» Και άλλοι «Όχι καπέλο!» Και τότε κάποιος είπε «Ας είμαστε τολμηροί και ας ξεφορτωθούμε το καπέλο» και η άμεση απάντηση ήταν «Όχι, ας είμαστε τολμηροί και ας κρατήσουμε το καπέλο!»
James Bach: Όλοι στο τμήμα σχεδιασμού ήταν υπέρ του καπέλου, έλεγαν «Δεν θα είναι ο Γκάνγκπλανκ χωρίς το καπέλο.» Οι εικονογράφοι όμως ανταπαντούσαν «Μα κοιτάξτε πόσο κουλ φαίνεται χωρίς καπέλο.» Έπρεπε να παραδεχτούμε ότι ήταν πολύ καλός χωρίς το καπέλο. Απλά το θέμα πήρε τεράστιες διαστάσεις.
Scott Hawkes: Από την πλευρά της αφήγησης, εμείς υποστηρίζαμε ότι «Έχει αλλάξει το είναι του, έχει χάσει το πλοίο του, ξέρεις ίσως να μην του καίγεται καρφί για το καπέλο σε αυτή τη φάση».
George Krstic: Αντίθετα, καίγεται σε όλους καρφί! Γι’ αυτό αυτές οι συναντήσεις είναι τόσο έντονες. Ευτυχώς, δουλεύουμε σε ένα μέρος ποτέ δεν λέμε «Εντάξει, μια χαρά είναι, ας το κλείσουμε». Η φιλοσοφία μας είναι «Όχι, ελάτε το δούμε πάλι, ελάτε να φτιάξουμε ότι καλύτερο γίνεται». Γι’ αυτό κάνουμε συναντήσεις για καπέλα.
Υπήρχε κάτι που ξέραμε από την αρχή ότι δεν θα αλλάξουμε;
Michael Maurino: Τα πορτοκάλια.
James Bach: Ακόμα και όσον αφορά τον τρόπο παιχνιδιού, ξέραμε από την αρχή ότι τα πορτοκάλια θα μείνουν. Ακόμα και όταν σκεφτόμασταν να τον κάνουμε όσο πιο σκοτεινό γίνεται, ακόμα και τότε θα κρατούσε τα πορτοκάλια. Υπήρχαν κάποιες λεπτομέρειες, τουλάχιστον όσον αφορά το σχέδιο, που θέλαμε να κρατήσουμε για να σιγουρευτούμε ότι οι παίκτες θα συνειδητοποιήσουν ότι εξακολουθεί να περνάει καλά και να σπάει πλάκα–π.χ. το γέλιο του στη διάρκεια της υπέρτατης ικανότητάς του.
Michael Maurino: «Βαρρρρρρέλια».
James Bach: Είναι ακόμα μεγάλος φαν της βιταμίνης C και της βίας.
Michael Maurino: Είναι μια πιο σκοτεινή πλευρά του αστείου. Ενώ είναι παρανοϊκό να κάνει ζογκλερικά με τα πορτοκάλια και μετά να κόβει λαρύγγια με ένα φλεγόμενο σπαθί, ταυτόχρονα δημιουργείται μεγάλη αντίθεση και αυτό είναι πολύ ωραίο.
Ρίξαμε μερικές κλεφτές ματιές στο παρελθόν, αλλά η ματιά μας παρέμεινε στραμμένη στο μέλλον.
George Krstic: Όταν χρειάστηκε να αποφασίσουμε τι έπρεπε να μείνει ίδιο, έπρεπε να εντοπίσουμε τα πράγματα που ήταν πιο σημαντικά για τους παίκτες. Για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό παικτών. Για κάθε ομάδα. Ρίξαμε μερικές κλεφτές ματιές στο παρελθόν, αλλά η ματιά μας παρέμεινε στραμμένη στο μέλλον. Θέλαμε να υπάρχει κάτι για να ανακαλύψουν οι νέοι παίκτες και για να ικανοποιηθούν οι παλιοί. Αυτός ήταν ο στόχος μας. Μένει να δούμε αν τον πετύχαμε.
Το «Μπιλτζγουότερ: «Πύρινη Παλίρροια» μπορεί να τελείωσε, αλλά η Μάστιγα των Θαλασσών ζει και βασιλεύει. Θέλετε να ξεπαστρεύετε υπηρέτες με ένα χτύπημα; Πείτε μας τη γνώμη σας στα σχόλια που ακολουθούν και τα λέμε στο πεδίο της μάχης.